Ik ben opgegroeid in een gezin waar spiritualiteit niet vreemd was. In de jaren ’70 beoefende mijn moeder transcendente meditatie van Maharishi. In de jaren ’80 nam mijn moeder mij en de rest van het gezin wekelijks mee naar Ganapati, een Guru uit de siddha traditie van Muktananda. Ik leerde mediteren, chante mantra’s en bevond mij af en toe in een toen nog vreemde yoga positie. Verschillende andere Guru’s bleven mijn moeder inspireren. Als kind volgde ik gewoon mijn moeder, zonder er maar iets van te begrijpen. In de jaren ’90, wanneer ik tiener was, zette ik me af tegen de hele spirituele wereld. In de jaren 2000 begon ik als adolescent mijn eigen zoektocht. Ik zocht inspiratie bij Osho, yogananda, mata amritanandamayi Devi, Adi-da…
Rond 2007 raakte ik geïnspireerd door het integraal model. Het inspireerde me om Zen te beginnen oefenen. Op een van mijn eerste meerdaagse retraites had ik een persoonlijk gesprek met de Zen meester. Hij vroeg me of ik al een keuze had gemaakt, of dit het pad was waar ik voor wou gaan. Ik zei hem dat ik nog wat aan het zoeken was, wat er bij mij paste. Hij keek me recht in de ogen en zei: Peter, you don’t have to look any further. Everything you need is right here! Dit eenvoudige inzicht raakte me diep. Hij bedoelde dit als een direct appel om te stoppen met zoeken. En daar draait het natuurlijk helemaal om. Stoppen met zoeken en inzien dat je reeds bent waar je dacht heen te moeten gaan. Dat moment was voor mij de beslissing om het pad van Zen te bewandelen.
Sindsdien volgde ontelbare wekelijkse bijeenkomsten, weekends en jaarlijkse retraites, maar het moeilijkste voor mij was de discipline opbrengen om eenvoudigweg dagelijkse te oefenen. Gewoon elke dag gaan zitten, net zoals je je tanden poetst. Ik bleef er maar van wegvluchten. Het bleef lang een gevecht. Ik wist wel dat het goed voor me was, maar ik kwam er niet toe. Waarom niet? Waar zat de moeilijkheid? Hoe kwam dit?
Terugblikkend kan ik zeggen dat: Des te meer je oefent, des te makkelijker het wordt. Ik leerde dat de weerstand tegen het oefenen, mijn oefening was. En ik zag deze gradueel wegvallen tot op het punt dat deze volledig oplost en er zelfs geen verschil meer is tussen zazen en geen zazen . Er is geen begin en einde van de meditatie meer. Op dit punt vormt alles één flow van moeiteloze aandacht, dag en nacht. Je wordt als het ware doordrongen van de praktijk. Elke dagelijkse routine, elke handeling, elk gesprek, elke gedachte, elk gevoel, elk oordeel, elk moment van puur aanwezig zijn, elke droom, elk moment van diepe droomloze staat. In alles bewust aanwezig zijn. Maw in het leven bewust aanwezig zijn . Voor minder wil je toch niet tekenen? 😊

Ik vind het fijn om af en toe van andere tradities te proeven, uit curiositeit, uit interesse. Nieuwe perspectieven, gelijkenissen of verschillen, inspireren me.
Vele tradities kennen diepe wijsheden. Welke traditie men ook kiest , doorleef ze tot op het bot! Oprecht zelfonderzoek kan niet anders dan leiden tot: ware natuur, non-dual consciousness, buddha nature, true Self, Atman, Turiyatita, Shen, spirit, qalb, Nirguna Brahaman, Nirvana, unspeakable Tao, Godhead, suchness, the unmanifest, the absolute… of eenvoudigweg dat wat niet te benoemen is. Dit perspectief integreren in je leven, wens ik iedereen toe.
Ik beschouw -Jeff Shore- van being without Self, als mijn zenmeester. Hij is de meester waar ik het meeste tijd mee spendeer.
Voor verdieping in de zenpraktijk verwijs ik dan ook graag door naar hem.

Sinds 2001 heb ik als verpleegkundige vele aspecten van de Westerse gezondheidszorg gezien en doorleefd. Van de bedrijfswereld tot de NGO-wereld, van het onderwijs tot vele ziekenhuizen in binnen-en buitenland. Ik specialiseerde me in Tropische Geneeskunde en werkte in extreem stresserende omstandigheden voor Artsen Zonder Grenzen. Deze laatste hebben ertoe geleid dat ik het syndroom van Menière meedraag, met bijna volledig gehoorverlies aan 1 kant tot gevolg.
In mijn jarenlange zoektocht naar oplossingen botste ik al gauw op de grenzen van de Westerse geneeskunde. Een stevige zelfreflectie drong zich op. Ik verdiepte me in integrale filosofie , deed Hata Yoga en Zazen. Ethiek werd alsmaar belangrijker. Maar mijn Menière vraagstuk bleef onopgelost. Ik besloot om me te gaan verdiepen in alternatieve geneeskunde. Na een tijd vanalles te hebben geprobeerd kwam Shiatsu op mijn pad. Dit had zo snel een positieve impact op mijn toestand dat ik dadelijk besliste om een 3 jarige opleiding te volgen tot Shiatsu beoefenaar. Ik kreeg dankzij deze opleiding een veel duidelijker en grondig inzicht in het energetisch aspect van ons mens-zijn en de manier waarop dit ons dagelijks leven beïnvloedt. Mijn menière is niet volledig opgelost maar ik draag nu veel meer zorg voor mijn energetische balans met een voelbaar positief effect op mijn toestand. Momenteel assisteer ik met plezier de lessen van het eerste en tweede jaar in de Shiatsuopleiding van -Iyashi- te Leuven.

In 2010 werd ik gediagnosticeerd met de ziekte van Menière. Daarop volgde een heel moeilijke periode van een aantal jaren met heel veel agressieve aanvallen van de ziekte. Ik werd progressief unilateraal doof. Er zijn heel veel gradaties in deze aandoening maar de mijne leek therapieresistent te zijn. Ik doorzwom een heel traject in de Westerse geneeskunde maar botste telkens op een muur. In de Westerse geneeskunde ging men telkens een stapje verder. Medicamenteuze behandelingen, labyrinth anesthesies, het leek allemaal een tijdje te werken en toch ook niet. Tot men invasieve chirurgie voorstelde, toen was het genoeg geweest voor mij. Ik merkte dat het probleem dieper zat dan het fysieke niveau. En dat wou zeggen dat de oplossing ook niet enkel op fysiek niveau te vinden was. Dit was ook niet gewoon "stress. " Uiteraard maakte stress het erger, uiteraard zijn er specifiek triggers, zoals koffie, gekruide spijzen, gember, te weinig rust... Ik zocht hulp bij osteopathie, acupunctuur, homeopathie, biofeedback, live the connection, shiatsu, macrobiotiek, brainspotting, mediums,... het ene al wat betrouwbaarder dan het andere. :-) Door dit alles te proberen kreeg ik telkens een scherper beeld van wat het exact was dat ik nodig had en wat ik kon gebruiken. Ik begon gaandeweg door te hebben dat externe hulp niet de oplossing kon bieden die ik nodig had. Ik moest zelf aan de slag en werd genoodzaakt tot zelfzorg. Ik werd genoodzaakt tot het maken van een evaluatie van alles wat ik deed in mijn leven. Ik probeerde heel veel technieken uit van vanalles en nog wat. Ik begon te graven in mijn verleden naar mijn eigen patronen, mijn overtuigingen, mijn emoties, mijn schaduw en mijn energieën. Doorheen de jaren beoefende ik een 7 tal verschillende yoga's en heel veel verschillende meditaties. Ik deed kuren, programma's, challenges. Ik experimenteerde met alles wat me nuttig leek en alles wat resultaat opleverde. Plots realiseerde ik me dat ik een soort expertise had gekweekt inzake zelfzorg door al deze watertjes te doorzwemmen. Tegelijkertijd begon ik meer en meer vragen te krijgen over zelfzorg van mijn shiatsuklanten. Mensen vragen dan: Wat kan ik zelf doen? Ik merkte dat mijn shiatsusessies soms uitliepen in heel veel advies rond zelfzorg en dacht: als ik nu eens een opsomming maak van een selectie van zaken waar ik zelf enthousiast over ben. Dingen die mij echt geholpen hebben, technieken die ik als waardevol bestempel. Dit resulteerde in het ontstaan van een rubriek met meer dan 30 suggesties: "Integrale zelfzorg" Ik rangschikte deze volgens het model van Wilber zodat je weet wat je oefent en wat niet. Het model biedt een houvast en een garantie dat we ons menszijn in al zijn volledigheid aanpakken, zonder cruciale stukken over het hoofd te zien. Ondertussen is zelfzorg een dagelijkse evidentie voor mij, het blijft een noodzaak om mijn menière te managen maar ondertussen doe ik dit met plezier omdat ik de resultaten merk. Ik kan zeggen dat mijn menière nog nooit zo stabiel is geweest is. Mijn vertigo's zijn eerder zeldzaam en mild geworden. Maw ik heb mijn leven terug. En dit heb ik, mijns inziens, hoofdzakelijk te danken aan mijn zelfzorg. Misschien kunnen mijn suggesties ook jou inspireren om aan de slag te gaan, te experimenteren. Om uiteindelijk te komen tot een evenwichtig leven waarbij je je goed voelt, waarvan je voelt dat alles stroomt. Waarbij je jezelf aanvaard met al je tekortkomingen. Waarbij je kan stralen in het leven, zonder weg te lopen van dat wat moeilijk is en zonder vast te houden aan dat wat leuk is. Maw zodat je het leven kan leven zoals het zich voordoet, zoals het is. Interesse? :-)